Τετάρτη 16 Απριλίου 2014
«Τοπική αυτοδιοίκηση και διεκδικήσεις»
Η τοπική αυτοδιοίκηση και οι άλλοι περιφερειακοί οργανισμοί βρίσκονται σε αέναο και άνισο αγώνα διεκδικήσεων με την κεντρική εξουσία. Τα αποτελέσματα των διεκδικήσεων της τελευταίας εικοσαετίας ήταν απογοητευτικά. Θα αναζητήσουμε νέους δρόμους ή θα παραιτηθούμε;
Πολλοί δρόμοι διεκδίκησης δοκιμάζονται. Αλλιώς διεκδικείς το ψωμί σου, αλλιώς το παντεσπάνι σου! Αλλιώς την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία και αλλιώς τη διατήρηση κεκτημένων, αποικιοκρατικών δικαιωμάτων. Άλλα πράγματα ζητάς σε καιρό παχιών και άλλα σε περίοδο ισχνών αγελάδων. Οι σκέψεις που ακολουθούν αναφέρονται όχι σε συντεχνιακές, αλλά σε κοινωνικές - τοπικές διεκδικήσεις.
Ανάλογα με το πρόβλημα, η διεκδίκηση μπορεί να είναι προς την Περιφέρεια, την Αποκεντρωμένη Διοίκηση ή την Κυβέρνηση. Ας σταθούμε στον τρόπο διεκδίκησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προς τα ανώτερα κλιμάκια.
«Εδώ και τώρα», τα θέλουμε όλα γιατί τα δικαιούμαστε, ακούμε συχνά από κάποιους τοπικούς άρχοντες ή από την αντιπολίτευση τους. Όμως, η τακτική «όλα, εδώ και τώρα» είναι καθαρά ουτοπιστική και ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα. Φυσικά δεν κάνει τον κόπο ούτε καν να σκεφθεί πόσο κοστίζουν όλα αυτά, ούτε πού θα βρεθούν τα χρήματα, ούτε αν τα προτεινόμενα είναι αλληλοσυγκρουόμενα ή ανέφικτα. Στην καλύτερη περίπτωση εκλαμβάνεται ως μία καλοπροαίρετη θέση χωρίς καμιά προοπτική ευδοκίμησης.
Κάτι ξέρει ο λαός μας που λέει «κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει», όπως και η σχετική αγγλική παροιμία, ότι «ένα πουλί στο κλουβί αξίζει πιο πολύ από δύο πουλιά στο κλαδί».
Τέλος πάντων, ίσως εγώ να είμαι πιο συντηρητικός –μπορεί και πιο ρεαλιστής–, γι΄ αυτό θα ήθελα να προτείνω ένα δρόμο πιο βατό: με βήματα σταθερά, μελετημένα, να προχωρούμε μπροστά. Αφού είμαστε πρώτα καλά διαβασμένοι, έχουμε ελέγξει τα στοιχεία μας και έχουμε συγκροτήσει τα επιχειρήματά μας, να διεκδικούμε ανένδοτα το λογικό και το εφικτό.
Είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα, υπό τις πιο πάνω προϋποθέσεις, έρχεται. Είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που επιδιώκεται μόνο με τον ενθουσιασμό και τα πείσματα, χωρίς μελέτη.
Οι καιροί μας θέλουν πιο υπεύθυνους, πιο μετρημένους. Ζούμε όλοι την εθνική οικονομική τραγωδία. Όλα ρευστά. Ό,τι εξαγγέλθηκε χθες, αλλάζει σήμερα. Αβεβαιότητα και αγωνία για το αύριο: θα κρατηθούμε στα πόδια μας, θα ανακάμψουμε, θα έχουμε δουλειές, θα πληρωθούν οι συντάξεις; Μπροστά στο φάσμα της χρεωκοπίας, ελάχιστο ενδιαφέρον υπάρχει για τα κοινά. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μας κατευθύνει. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Πολλοί δρόμοι διεκδίκησης δοκιμάζονται. Αλλιώς διεκδικείς το ψωμί σου, αλλιώς το παντεσπάνι σου! Αλλιώς την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία και αλλιώς τη διατήρηση κεκτημένων, αποικιοκρατικών δικαιωμάτων. Άλλα πράγματα ζητάς σε καιρό παχιών και άλλα σε περίοδο ισχνών αγελάδων. Οι σκέψεις που ακολουθούν αναφέρονται όχι σε συντεχνιακές, αλλά σε κοινωνικές - τοπικές διεκδικήσεις.
Ανάλογα με το πρόβλημα, η διεκδίκηση μπορεί να είναι προς την Περιφέρεια, την Αποκεντρωμένη Διοίκηση ή την Κυβέρνηση. Ας σταθούμε στον τρόπο διεκδίκησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προς τα ανώτερα κλιμάκια.
«Εδώ και τώρα», τα θέλουμε όλα γιατί τα δικαιούμαστε, ακούμε συχνά από κάποιους τοπικούς άρχοντες ή από την αντιπολίτευση τους. Όμως, η τακτική «όλα, εδώ και τώρα» είναι καθαρά ουτοπιστική και ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα. Φυσικά δεν κάνει τον κόπο ούτε καν να σκεφθεί πόσο κοστίζουν όλα αυτά, ούτε πού θα βρεθούν τα χρήματα, ούτε αν τα προτεινόμενα είναι αλληλοσυγκρουόμενα ή ανέφικτα. Στην καλύτερη περίπτωση εκλαμβάνεται ως μία καλοπροαίρετη θέση χωρίς καμιά προοπτική ευδοκίμησης.
Κάτι ξέρει ο λαός μας που λέει «κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει», όπως και η σχετική αγγλική παροιμία, ότι «ένα πουλί στο κλουβί αξίζει πιο πολύ από δύο πουλιά στο κλαδί».
Τέλος πάντων, ίσως εγώ να είμαι πιο συντηρητικός –μπορεί και πιο ρεαλιστής–, γι΄ αυτό θα ήθελα να προτείνω ένα δρόμο πιο βατό: με βήματα σταθερά, μελετημένα, να προχωρούμε μπροστά. Αφού είμαστε πρώτα καλά διαβασμένοι, έχουμε ελέγξει τα στοιχεία μας και έχουμε συγκροτήσει τα επιχειρήματά μας, να διεκδικούμε ανένδοτα το λογικό και το εφικτό.
Είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα, υπό τις πιο πάνω προϋποθέσεις, έρχεται. Είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που επιδιώκεται μόνο με τον ενθουσιασμό και τα πείσματα, χωρίς μελέτη.
Οι καιροί μας θέλουν πιο υπεύθυνους, πιο μετρημένους. Ζούμε όλοι την εθνική οικονομική τραγωδία. Όλα ρευστά. Ό,τι εξαγγέλθηκε χθες, αλλάζει σήμερα. Αβεβαιότητα και αγωνία για το αύριο: θα κρατηθούμε στα πόδια μας, θα ανακάμψουμε, θα έχουμε δουλειές, θα πληρωθούν οι συντάξεις; Μπροστά στο φάσμα της χρεωκοπίας, ελάχιστο ενδιαφέρον υπάρχει για τα κοινά. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μας κατευθύνει. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Νέα Τράπεζα Μικρομεσαίων - ΄Ενας ακόμη νεκροθάφτης
Ο πρόεδρος της Αιτής πρόσφατα αποφάσισε να χτίσει ένα νέο νοσοκομείο. Να το εξοπλίσει με τα πιο σύγχρονα εργαστήρια και να το στελεχώσει με γιατρούς από το εξωτερικό. Ετσι θ’ αντιμετωπίσει την επιδημία χολέρας που ξέσπασε στη χώρα του μετά τον τελευταίο σεισμό.
Ο Ναπολέων στη μάχη του Βατερλώ, όταν τα πυροβόλα του κόλλησαν στη λάσπη, έστειλε επειγόντως παραγγελία στη Μασσαλία για τρέιλερς με ερπύστριες .
Φανταστικά και αστεία είναι φυσικά τα πιο πάνω. Αλλά δεν είναι καθόλου αστείο η ίδρυση τράπεζας για τους μικρομεσαίους, δηλαδή του 99,5% των ελληνικών επιχειρήσεων. Αποτελεί επίσημη εξαγγελία του αρμόδιου υπουργoύ, που χάθηκε στη φουρτούνα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Έχουμε τόσες τράπεζες με χιλιάδες υποκαταστήματα και δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους σ’ ολόκληρη τη χώρα. Αυτές είναι όλες ανίκανες να στηρίξουν ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Κι’ αν συμβαίνει αυτό, γιατί τους δόθηκαν τόσα χρήματα και εγγυήσεις; Κι’ όταν η κυβέρνηση δεν εμπιστεύεται τις τράπεζες, πώς θα τις εμπιστευθούν οι καταθέτες;
Ο Ναπολέων στη μάχη του Βατερλώ, όταν τα πυροβόλα του κόλλησαν στη λάσπη, έστειλε επειγόντως παραγγελία στη Μασσαλία για τρέιλερς με ερπύστριες .
Φανταστικά και αστεία είναι φυσικά τα πιο πάνω. Αλλά δεν είναι καθόλου αστείο η ίδρυση τράπεζας για τους μικρομεσαίους, δηλαδή του 99,5% των ελληνικών επιχειρήσεων. Αποτελεί επίσημη εξαγγελία του αρμόδιου υπουργoύ, που χάθηκε στη φουρτούνα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Έχουμε τόσες τράπεζες με χιλιάδες υποκαταστήματα και δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους σ’ ολόκληρη τη χώρα. Αυτές είναι όλες ανίκανες να στηρίξουν ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Κι’ αν συμβαίνει αυτό, γιατί τους δόθηκαν τόσα χρήματα και εγγυήσεις; Κι’ όταν η κυβέρνηση δεν εμπιστεύεται τις τράπεζες, πώς θα τις εμπιστευθούν οι καταθέτες;
«Συμβιβάστηκαν τα ασυμβίβαστα»
Ο «ακομμάτιστος» και «αυτοδιοικητικός» δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης παραβίαζε για χρόνια την ισχύουσα νομοθεσία της τοπικής αυτοδιοίκησης (Καλλικράτης), κρατώντας παράλληλα με τη δημαρχεία και την προεδρία του Οργανισμού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, διορισμένος από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Γ. Παπανδρέου). Έτσι, το ένα χέρι ένιφτε το άλλο και τα δυο το πρόσωπο, κέρδιζε παρανόμως και από τα δύο. Αν είχε κατατεθεί προσφυγή στη δικαιοσύνη θα έχανε το δημαρχιακό αξίωμα.
Ενόψει της συμμετοχής του στις εκλογές του Μαΐου όφειλε να παραιτηθεί από την προεδρία του Φεστιβάλ 18 μήνες προ των εκλογών, πράγμα που δεν έκανε. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει δικαίωμα να είναι υποψήφιος.
Ο δήμαρχος που ήθελε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, νόμιζε ότι το θέμα θα περάσει και πάλι απαρατήρητο. Όταν όμως αποκαλύφθηκε η πραγματικότητα άρχισε με παιδαριώδεις δικαιολογίες: Δεν υπάρχει θέμα, όλα είναι νόμιμα. δεν υπάρχει κώλυμα γιατί το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει έδρα την Αθήνα (αναληθές). εγώ ορίστηκα πρόεδρος μετά την εκλογή μου στη δημαρχεία (άσχετο). η θητεία μου ως δημάρχου είναι μόνο 3,5 χρόνια στην πρώτη περίοδο και δεν πρέπει να ισχύσει το κώλυμα (δική του εφεύρεση), και άλλα παρόμοια.
Ενόψει της συμμετοχής του στις εκλογές του Μαΐου όφειλε να παραιτηθεί από την προεδρία του Φεστιβάλ 18 μήνες προ των εκλογών, πράγμα που δεν έκανε. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει δικαίωμα να είναι υποψήφιος.
Ο δήμαρχος που ήθελε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, νόμιζε ότι το θέμα θα περάσει και πάλι απαρατήρητο. Όταν όμως αποκαλύφθηκε η πραγματικότητα άρχισε με παιδαριώδεις δικαιολογίες: Δεν υπάρχει θέμα, όλα είναι νόμιμα. δεν υπάρχει κώλυμα γιατί το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει έδρα την Αθήνα (αναληθές). εγώ ορίστηκα πρόεδρος μετά την εκλογή μου στη δημαρχεία (άσχετο). η θητεία μου ως δημάρχου είναι μόνο 3,5 χρόνια στην πρώτη περίοδο και δεν πρέπει να ισχύσει το κώλυμα (δική του εφεύρεση), και άλλα παρόμοια.
«Η ατολμία, η γραφειοκρατία και τα συμφέροντα ρυπαίνουν βάναυσα»
Η αδιαφορία των πολιτών, η ατολμία πολιτείας και τοπικής αυτοδιοίκησης και πάνω απ΄ όλα η γραφειοκρατία και τα συμφέροντα συνθέτουν το αλαλούμ στον τομέα των απορριμμάτων.
Πετάμε όπου να΄ ναι τα άχρηστα και τα περισσευούμενα αντικείμενα. Μπορείς να συναντήσεις κατά μήκος οποιουδήποτε δρόμου, εθνικού, επαρχιακού, κοινοτικού, κάθε είδους μπάζα, σκουπίδια, νάιλον σακούλες και μπουκάλια. Μέσα στα ρέματα πετάμε, -και όταν βρέξει τα βρίσκουμε στην ακροθαλασσιά-, υλικά κατεδαφίσεων, παλιά έπιπλα, τηλεοράσεις, συσκευές κουζίνας, θερμοσίφωνες, μπανιέρες, στρώματα…
Μέσα στους κάδους του Δήμου, εκτός από σκουπίδια, ρίχνουμε μπουκάλια, χαρτιά, πλαστικά, μικρά μεταλλικά και ξύλινα αντικείμενα, μικροσυσκευές και αντικείμενα με επικίνδυνες ουσίες, όπως μπαταρίες, εντομοκτόνα, προϊόντα θεραπείας ασθενών, απορρίμματα κατοικίδιων ζώων.
Δεν υπάρχουν επίσημοι, οργανωμένοι και διάσπαρτοι χώροι να δέχονται μπάζα και άλλα στερεά απόβλητα, πέραν εκείνων που αποκομίζουν οι Δήμοι. Και το πιο σοβαρό, δεν υπάρχουν οργανωμένοι χώροι να δέχονται βιομηχανικά στερεά απόβλητα, ανάλογα και με την επικινδυνότητά τους.
Πετάμε όπου να΄ ναι τα άχρηστα και τα περισσευούμενα αντικείμενα. Μπορείς να συναντήσεις κατά μήκος οποιουδήποτε δρόμου, εθνικού, επαρχιακού, κοινοτικού, κάθε είδους μπάζα, σκουπίδια, νάιλον σακούλες και μπουκάλια. Μέσα στα ρέματα πετάμε, -και όταν βρέξει τα βρίσκουμε στην ακροθαλασσιά-, υλικά κατεδαφίσεων, παλιά έπιπλα, τηλεοράσεις, συσκευές κουζίνας, θερμοσίφωνες, μπανιέρες, στρώματα…
Μέσα στους κάδους του Δήμου, εκτός από σκουπίδια, ρίχνουμε μπουκάλια, χαρτιά, πλαστικά, μικρά μεταλλικά και ξύλινα αντικείμενα, μικροσυσκευές και αντικείμενα με επικίνδυνες ουσίες, όπως μπαταρίες, εντομοκτόνα, προϊόντα θεραπείας ασθενών, απορρίμματα κατοικίδιων ζώων.
Δεν υπάρχουν επίσημοι, οργανωμένοι και διάσπαρτοι χώροι να δέχονται μπάζα και άλλα στερεά απόβλητα, πέραν εκείνων που αποκομίζουν οι Δήμοι. Και το πιο σοβαρό, δεν υπάρχουν οργανωμένοι χώροι να δέχονται βιομηχανικά στερεά απόβλητα, ανάλογα και με την επικινδυνότητά τους.
«Σεπτέμβριος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ»
Αυτές τις μέρες η κεντρική εξουσία επισκέπτεται την Θεσσαλονίκη. Κορυφαίοι υπουργοί εξαγγέλλουν εσπευσμένα την προίκα που θα προσφέρει στη «νύφη του Θερμαικού» ο πρωθυπουργός στην προσεχή Δ.Ε.Θ. Οι υποσχέσεις παρέχονται αφειδώς. Ελάχιστοι θυμούνται αν όσα προτείνονται ως καινούργια σήμερα, διαφέρουν απ΄ όσα λέγονταν προ πενταετίας!
Μια συστηματική καταγραφή 25 μείζονος σημασίας αιτημάτων προς τους πρωθυπουργούς κατά τα τελευταία 10 χρόνια εκ μέρους των φορέων της Θεσσαλονίκης δείχνει ότι, μόνο ένα από αυτά προχώρησε ικανοποιητικά (χώροι υγειονομικής ταφής απορριμμάτων), παρά τα απίστευτα προσκόμματα από διάφορες πλευρές και την τεράστια γραφειοκρατία.
Για τα υπόλοιπα, παρά τις πανηγυρικές υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις, ο απολογισμός είναι πενιχρός:
Εννέα προχώρησαν με βραδύτατους ρυθμούς (μετρό, αεροδρόμιο, εγνατία οδός, πολιτισμός–αθλητισμός, σχολική στέγη, ΠΑΘΕ, χωροταξικός σχεδιασμός, δυτική είσοδος, ανισόπεδοι κόμβοι).
Πέντε δεν έμειναν τελείως στάσιμα (Σέιχ-Σου, Νοσοκομεία – υγεία, στρατόπεδα, μεταποίηση, Διεθνές Πανεπιστήμιο).
Δέκα δεν προχώρησαν καθόλου ή οπισθοδρόμησαν (λιμάνι, υποθαλάσσια, Δ.Ε.Θ., καινοτομία, Θερμαϊκός, τουρισμός, ύδρευση–αποχέτευση, εργασιακές σχέσεις, δικαιοσύνη, εξωτερική περιφερειακή οδός).
Εν όψει του προσεχούς Σεπτέμβρη επισημαίνουμε τα ακόλουθα:
Το μετρό καρκινοβατεί: η γραμμή κορμός μπήκε στον 5ο χρόνο κατασκευής της και δεν χρηματοδοτείται επαρκώς, ενώ δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην αγορά της πόλης. Δεν έχουμε ανάδοχο για την επέκταση προς Καλαμαριά, παρόλο που η δημοπράτηση έγινε προ διετίας. Εδώ δεν χρειάζονται εύκολες υποσχέσεις, αλλά συνεπείς πράξεις.
Μια συστηματική καταγραφή 25 μείζονος σημασίας αιτημάτων προς τους πρωθυπουργούς κατά τα τελευταία 10 χρόνια εκ μέρους των φορέων της Θεσσαλονίκης δείχνει ότι, μόνο ένα από αυτά προχώρησε ικανοποιητικά (χώροι υγειονομικής ταφής απορριμμάτων), παρά τα απίστευτα προσκόμματα από διάφορες πλευρές και την τεράστια γραφειοκρατία.
Για τα υπόλοιπα, παρά τις πανηγυρικές υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις, ο απολογισμός είναι πενιχρός:
Εννέα προχώρησαν με βραδύτατους ρυθμούς (μετρό, αεροδρόμιο, εγνατία οδός, πολιτισμός–αθλητισμός, σχολική στέγη, ΠΑΘΕ, χωροταξικός σχεδιασμός, δυτική είσοδος, ανισόπεδοι κόμβοι).
Πέντε δεν έμειναν τελείως στάσιμα (Σέιχ-Σου, Νοσοκομεία – υγεία, στρατόπεδα, μεταποίηση, Διεθνές Πανεπιστήμιο).
Δέκα δεν προχώρησαν καθόλου ή οπισθοδρόμησαν (λιμάνι, υποθαλάσσια, Δ.Ε.Θ., καινοτομία, Θερμαϊκός, τουρισμός, ύδρευση–αποχέτευση, εργασιακές σχέσεις, δικαιοσύνη, εξωτερική περιφερειακή οδός).
Εν όψει του προσεχούς Σεπτέμβρη επισημαίνουμε τα ακόλουθα:
Το μετρό καρκινοβατεί: η γραμμή κορμός μπήκε στον 5ο χρόνο κατασκευής της και δεν χρηματοδοτείται επαρκώς, ενώ δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην αγορά της πόλης. Δεν έχουμε ανάδοχο για την επέκταση προς Καλαμαριά, παρόλο που η δημοπράτηση έγινε προ διετίας. Εδώ δεν χρειάζονται εύκολες υποσχέσεις, αλλά συνεπείς πράξεις.
«Τα ρέματα, ανεκτίμητος θησαυρός πρασίνου»
Στη Χαλκιδική, ακούσαμε πολλές φορές, οτι κατά τη διάρκεια καταιγίδας οι δρόμοι έγιναν ποτάμια και έριξαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη θάλασσα. Στην πραγματικότητα έγινε το αντίστροφο. Τα ποτάμια (παλαιοί χείμαρροι), με την αναρχία που επικρατεί στην ανοικοδόμηση, ήταν τα μόνα που δεν πουλήθηκαν ως οικόπεδα και τα έχουν μετατρέψει σε δρόμους. Επειδή όμως τη φύση δεν μπορείς να την ξεγελάσεις, αυτοί οι παρά φύση δρόμοι ξαναγίνονται ποτάμια την ώρα της καταιγίδας, για να εκδικηθούν τους βιαστές.
Στη Θεσσαλονίκη παρόμοιες παρεμβάσεις έγιναν στο παρελθόν, με συνέπεια να μετατραπούν σε δρόμους παλαιά ρέματα στο Ντεπό, στην Ανάληψη, στο Κυβερνείο, στην Κολοκοτρώνη, στην Καυτατζόγλου, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Δενδροποτάμου. Τις πληρώνουμε ακόμη και τώρα τις επεμβάσεις αυτές στις μεγάλες νεροποντές. Μάλιστα, η κατάσταση θα ήταν πραγματικά τραγική, αν δεν είχε αναπτυχθεί η προστατευτική ζώνη με το δάσος του Σέιχ-Σου, αν δεν είχε κατασκευαστεί η περιφερειακή τάφρος από την Τριανδρία μέχρι τον Φοίνικα και δεν είχε διευθετηθεί ο Δενδροπόταμος. Η απειλή, όμως, παραμένει.
Στη Θεσσαλονίκη παρόμοιες παρεμβάσεις έγιναν στο παρελθόν, με συνέπεια να μετατραπούν σε δρόμους παλαιά ρέματα στο Ντεπό, στην Ανάληψη, στο Κυβερνείο, στην Κολοκοτρώνη, στην Καυτατζόγλου, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Δενδροποτάμου. Τις πληρώνουμε ακόμη και τώρα τις επεμβάσεις αυτές στις μεγάλες νεροποντές. Μάλιστα, η κατάσταση θα ήταν πραγματικά τραγική, αν δεν είχε αναπτυχθεί η προστατευτική ζώνη με το δάσος του Σέιχ-Σου, αν δεν είχε κατασκευαστεί η περιφερειακή τάφρος από την Τριανδρία μέχρι τον Φοίνικα και δεν είχε διευθετηθεί ο Δενδροπόταμος. Η απειλή, όμως, παραμένει.
«Παραμύθι χωρίς όνομα»
Σε κάποια εποχή σαν τη σημερινή αναφέρεται το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Παραμύθι χωρίς όνομα»· το ανάγνωσμα των παιδικών μας χρόνων:
Μία χώρα είχε φθάσει στην έσχατη κατάπτωση. Η διαφθορά βασίλευε παντού. Εξωτερικοί εχθροί είχαν εκστρατεύσει να την κατακτήσουν. Τότε δύο νέα παιδιά πήραν την τύχη της πατρίδας στα χέρια τους. Έδωσαν το παράδειγμα της αρετής και της εργατικότητας, κινητοποίησαν μικρούς και μεγάλους. Προστάτεψαν τη χώρα από τους επιδρομείς. Ξανάφεραν την αισιοδοξία, το χαμόγελο και την ευημερία στον τόπο τους.
Το παραμύθι αναφερόταν στην Ελλάδα. Εκδόθηκε τη χρονιά της επανάστασης του 1909 και αποδείχτηκε προφητικό. Από παραμύθι έγινε μια από τις πιο τιμημένες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Η απελευθέρωση της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, των νησιών, η ενσωμάτωση της Κρήτης, έκαναν το όνειρο πραγματικότητα.
Μία χώρα είχε φθάσει στην έσχατη κατάπτωση. Η διαφθορά βασίλευε παντού. Εξωτερικοί εχθροί είχαν εκστρατεύσει να την κατακτήσουν. Τότε δύο νέα παιδιά πήραν την τύχη της πατρίδας στα χέρια τους. Έδωσαν το παράδειγμα της αρετής και της εργατικότητας, κινητοποίησαν μικρούς και μεγάλους. Προστάτεψαν τη χώρα από τους επιδρομείς. Ξανάφεραν την αισιοδοξία, το χαμόγελο και την ευημερία στον τόπο τους.
Το παραμύθι αναφερόταν στην Ελλάδα. Εκδόθηκε τη χρονιά της επανάστασης του 1909 και αποδείχτηκε προφητικό. Από παραμύθι έγινε μια από τις πιο τιμημένες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Η απελευθέρωση της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, των νησιών, η ενσωμάτωση της Κρήτης, έκαναν το όνειρο πραγματικότητα.
π. Ευσέβιος Βίττης: ο Έλληνας Aβάς-Πιερ, ο ρακοσυλλέκτης
Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας ως άριστος των αρίστων. Πέτυχε πρώτος στις εισαγωγικές εξετάσεις σε τρεις σχολές του ΑΠΘ: Ιατρική, Φιλοσοφική, Θεολογική, με άριστες επιδόσεις. Γι’ αυτό απήγγειλε τον όρκο των πρωτοετών στο πανεπιστήμιο. Από τις τρεις σχολές επέλεξε τη Θεολογική, όπου σπούδασε εργαζόμενος.
Μετά την ολοκλήρωση και της στρατιωτικής του θητείας και μη βρίσκοντας στη χώρα μας κατάλληλες συνθήκες για κοινωνική προσφορά, κατά τα ευαγγελικά κηρύγματα, στη διάρκεια της δικτατορίας έφυγε για την Ευρώπη, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους Έλληνες μετανάστες.
Ξεκίνησε από το Παρίσι κοντά στον Αβάν-Πιερ, όπου εργάστηκε για τους αστέγους και εγκαταλελειμμένους ως εργάτης και ρακοσυλλέκτης, στηρίζοντας τους συναδέλφους στη δυστυχία και τις δοκιμασίες.
Μετά την ολοκλήρωση και της στρατιωτικής του θητείας και μη βρίσκοντας στη χώρα μας κατάλληλες συνθήκες για κοινωνική προσφορά, κατά τα ευαγγελικά κηρύγματα, στη διάρκεια της δικτατορίας έφυγε για την Ευρώπη, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους Έλληνες μετανάστες.
Ξεκίνησε από το Παρίσι κοντά στον Αβάν-Πιερ, όπου εργάστηκε για τους αστέγους και εγκαταλελειμμένους ως εργάτης και ρακοσυλλέκτης, στηρίζοντας τους συναδέλφους στη δυστυχία και τις δοκιμασίες.
«Ο ηγέτης οδηγεί στην έξοδο από την κρίση»
Πρόσφατα γιορτάστηκαν τα 100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης στο «σώμα» της μητέρας Ελλάδας.
Με την ευκαιρία, αξίζει να σταθούμε στην εμβληματική φυσιογνωμία του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος ξεκίνησε και ανδρώθηκε πολιτικά ως μπροστάρης στον αγώνα για την κρητική αυτονομία και εμφανίστηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή σε μια περίοδο που οι Έλληνες πολιτικοί δεν γοήτευαν πια τόσο, η δημοσιονομική κατάσταση δημιουργούσε ισχυρή δυσαρέσκεια στο λαό που οδηγούσε σε μια κριτική έντονα απαξιωτική για το ξεπεσμένο παραδοσιακό σύστημα διακυβέρνησης και τα «παλαιά κόμματα». Η κριτική ακουμπούσε ακόμη και το θεσμό της Βασιλείας. Ήταν προφανές ότι το πολιτικό σύστημα χρειαζόταν επειγόντως νέα πρόσωπα, νέες αρχές, ισχυρές αξίες. Η δε χώρα είχε ανάγκη από πλήρη ανασυγκρότηση και αμυντική θωράκιση, διότι η Τουρκία διαρκώς – αλλά και άλλοι γείτονές μας – καιροφυλακτούσαν ιδίως για τα εδάφη εδώ στη Βόρεια Ελλάδα. Έτσι, ξεσπά το κίνημα στου Γουδή, ανήμερα της Παναγίας του 1909. Το παλαιό πολιτικό σκηνικό καταρρέει και το Κρητικό Ζήτημα έχει συμβάλει ιδιαίτερα σε αυτό.
Με την ευκαιρία, αξίζει να σταθούμε στην εμβληματική φυσιογνωμία του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος ξεκίνησε και ανδρώθηκε πολιτικά ως μπροστάρης στον αγώνα για την κρητική αυτονομία και εμφανίστηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή σε μια περίοδο που οι Έλληνες πολιτικοί δεν γοήτευαν πια τόσο, η δημοσιονομική κατάσταση δημιουργούσε ισχυρή δυσαρέσκεια στο λαό που οδηγούσε σε μια κριτική έντονα απαξιωτική για το ξεπεσμένο παραδοσιακό σύστημα διακυβέρνησης και τα «παλαιά κόμματα». Η κριτική ακουμπούσε ακόμη και το θεσμό της Βασιλείας. Ήταν προφανές ότι το πολιτικό σύστημα χρειαζόταν επειγόντως νέα πρόσωπα, νέες αρχές, ισχυρές αξίες. Η δε χώρα είχε ανάγκη από πλήρη ανασυγκρότηση και αμυντική θωράκιση, διότι η Τουρκία διαρκώς – αλλά και άλλοι γείτονές μας – καιροφυλακτούσαν ιδίως για τα εδάφη εδώ στη Βόρεια Ελλάδα. Έτσι, ξεσπά το κίνημα στου Γουδή, ανήμερα της Παναγίας του 1909. Το παλαιό πολιτικό σκηνικό καταρρέει και το Κρητικό Ζήτημα έχει συμβάλει ιδιαίτερα σε αυτό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)